Ό,τι κόψει ο νους του Κωστάκη

  Ψες έμεινα στη Λεμεσό, επειδή είχα ραντεβού στην οδοντογιατρό, έτσι βρήκα την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, πριν αναχωρήσω το πρωί για το σχολείο: να βρεθώ στη θάλασσα χαράματα καθημερινής! Ξύπνησα στις 5:00, φόρεσα το μαγιό, άρπαξα το ποδήλατο και ξεκίνησα. Ήταν τόση η χαρά μου, που όποιον συναντούσα στον δρόμο τον καλημέριζα. Οι περισσότεροι ξαφνιάζονταν, γιατί έχουμε χάσει αυτή την όμορφη συνήθεια. Όλοι όμως ανταποκρίθηκαν και αν τους χάριζα μια καλημέρα, μου επέστρεφαν δύο με διάπλατο χαμόγελο! Είναι απίστευτο πόση θετική ενέργεια εισέπραξα με αυτή μου την απόφαση.   Φυσικά η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν πέρασα από ένα γηροκομείο, με 4-5 ηλικιωμένους να κάθονται στη βεράντα. Τα μοναξιασμένα πρόσωπά τους φωτίστηκαν από χαρά! «Γεια σου παλληκάρι μου», αναφώνησε ένας από αυτούς, σηκώνοντας το χέρι.   Όταν έφτασα στον μόλο, ο ήλιος γεννιόταν μέσα από τη θάλασσα. Θα τον ζήλευε ακόμα και ο Ελύτης αυτόν τον Ηλιάτορα, έτσι έβγαλα το κινητό και τον απαθανάτισα   

Η ημέρα του πατέρα συνήθως δεν τιμάται όσο της αξίζει αφού επισκιάζεται από αυτήν της μητέρας που προηγείται κατά ένα μήνα.  Έτσι χθες, ανήμερα της γιορτής των πατεράδων είπα να την αφιερώσω για να γράψω ένα τραγούδι ειδικά για τον πατέρα μου τον Γαβριήλ. Της Ελένης της είχα γράψει το "Μάνα σ' αγαπώ" εδώ και χρόνια. Ξύπνησα λοιπόν πρωί συλλέγοντας  μνήμες και εικόνες που μας συνδέουν για να εμπνευστώ. Καβάλησα το ποδήλατο και καθ' οδόν προς στην εκκλησία ζήτησα από τη φύση να με βοηθήσει. Πρώτη εικόνα που μου ήρθε είναι και η πιο χαρακτηριστική για τη σημερινή μας σχέση, όταν παρέα πηγαίνουμε για καφέ, και έτσι γεννήθηκε ο πρώτος στίχος "Μισό χαμόγελο κρυμμένο απ' το φλυτζάνι".   Όντως στα γυαλιά του συχνά φαντάζομαι νοσταλγικές εικόνες από το παρελθόν μας, όπως αυτήν με τη μηχανή του, μια μπλε SUZUKI A80 με την οποία με έπαιρνε από ιδιαίτερα σε ιδιαίτερα. (Εκτός για το μάθημα του βιολιού όπου πηγαίναμε για τους ευνόητους λόγους με το αυτοκίνητο).   Και

Στην Αμερική όταν ήμουν φοιτητής , είχα τέσσερις φύλακες αγγέλους. Τη Marjorie, τον Frank, τη Mari και τον Dan. Για τον κάθε ένα έχω μια απίστευτη, παραμυθένια ιστορία να σας διηγηθώ και θα το πράξω στο μέλλον, σήμερα όμως με αφορμή ένα περιστατικό στον Πεδουλά, για το οποίο πληροφορήθηκα μόλις τώρα, θα σας μιλήσω για τον τελευταίο. Ο κ. Dan Sparks ήταν κοντά στη σύνταξη το 1992. Δίδασκε κλαρίνο στο πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτούσα. Αν και χαιρετιόμασταν αραιά και που στους διαδρόμους της Σχολής, η μάσκα του «προφέσορα» που φορούσε, έπεσε όταν ο καθηγητής μου στη σύνθεση του ζήτησε να εκτελέσει ένα δικό μου κομμάτι. Μαγεύτηκε τόσο με τη μουσική μου και θέλοντας να με γνωρίσει, με κάλεσε στο σπίτι για να γιορτάσω μαζί με την οικογένειά του τη γιορτή των Ευχαριστιών (Thanks Giving).  Αυτό ήταν, εκείνη τη μέρα σφραγίστηκε μια όμορφη φιλία και πλέον με είχε σαν τον τρίτο του γιο. Με κάθε ευκαιρία εκτελούσε τη μουσική μου, ενώ σε κάποια αγγλικά τραγούδια μου υπέγραφε και τους στίχους, αφού ε

Έβρεξεν τόσο δυνατά την προηγούμενη νύχτα που ο λόφος πάνω απ τον δρόμο που οδηγεί στο Παράκεντρο έσκασε, εγκλωβίζοντας τόσο τα αυτοκίνητα μας όσο και εμάς. Ο Ξενάκης / σε κατάσταση αμόκ, διότι έπεσε η ζάχαρη του, ήθελε επειγόντως σοκολατίνα. Το κοντινότερο τρακτέρ το οποίο θα μπορούσε να μας απεγκλωβίσει και να μας σώσει από την γκρίνια του άρκουδου βρισκόταν στο Φοινί, αλλά με τίποτα δεν μπορούσε να μας εξυπηρετήσει πριν περάσει το 48ωρο. Μόνη λύση: το σύνηθες τηλεφώνημα στον Βαλεντίνο. Ό,τι κι αν ζητήσεις που τούτον το παιδί, θα κάνει τη γη πηγή να σου λύσει το όποιο πρόβλημα κλείνοντας πάντα με τη φράση: «Με φοάσαι τίποτε, εγιώ είμαι ο μάστρος»! Έτσι σε τρεις μόνο ώρες, ο δρόμος καθάρισε δια χειρός «Super Valentino» και ο Ξενάκης απολάμβανε τη σοκολατίνα του στην Τριμίκλινη. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μας στη Λεμύθου χωρίς την παρουσία του. Ούτε ξέρω πού και πώς έμαθε τόσες τέχνες γιατί εδώ στη Σχολή Μιτσή όπως και σε όλα τα δημόσια σχολεία γενικής εκπαίδευσης, αν