Ό,τι κόψει ο νους του Κωστάκη

  Ξύπνησα στις 5:30 ώστε μέχρι τις 6 να ξεκινήσω την…Λεμεσιανή ποδηλασία μου. Περνώντας μέσα από τους παλιούς Τουρκομαχαλάδες που πλέον τείνουν να γίνουν αραβικοί και μέσα-μέσα Ρουμάνικοι, έφτασα κατά τις 6:20 στην παραλία. Το ότι λατρεύω το… πρωινό κοινό που συναντώ εκεί σας το είπα πολλές φορές. Οι ηλικίες τις καθημερινές συνήθως συνταξιούχοι που αυτή την περίοδο λύνουν το Ουκρανικό ζήτημα αλλά και σούπερ αθλητικοί τύποι λάτρεις της φύσης που πριν τη δουλειά παν για προσκύνημα στα γαλανά νερά της γενέτειρας μου. ο Κώστας Κακογιάννης με την μητέρα του Ελένη Οι γοργόνες της Λεμεσού Πέρασα την επίχωση - το χώρο που παλιά όλοι έβριζαν ότι εξαφάνισε το παραλιακό μέτωπο και που τώρα όλοι υμνούν μιας και μεταμορφώθηκε σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης (και της Μεσογείου θα έλεγα). Έφτασα στο στέκι μου, το Θαλασσάκι όμως προχώρησα γιατί πριν βρεχτώ είπα να συνεχίσω μέχρι το τέρμα του ποδηλατόδρομου για να καλύψω τα 15 χιλιόμετρα της μέρας, έτσι για να νιώσω και εγώ τσας αθλητικός,

Ο καημένος ο Κωστάκης για 20 μέρες είχε συνεχόμενους πόνους στον λαιμό και στο στέρνο. Φοβούμενος τα χειρότερα ωστόσο, τους αγνοούσε εσκεμμένα. Έλα όμως που την περασμένη βδομάδα ξύπνησε απότομα τα ξημερώματα με μια απίστευτη δύσπνοια. Θα έβγαζε, δεν θα έβγαζε τη νύχτα, το μόνο σημάδι πως είναι ακόμα ζωντανός το ροχαλητό, ναι αυτό σαν κουγκρομηχανή, του αδιάφορου Ξενάκη από το απέναντι δωμάτιο. Να ξαπλώσει αδύνατο, έτσι την έβγαλε στην πολυθρόνα, με προσευχές μετάνοιας και τρία μαξιλάρια για παρηγοριά, μέχρι να ξημερώσει για να καλέσει γιατρό. ο Κωστάκης και ο Ξενάκης Στις 8 άρχισε τα τηλεφωνήματα. Το πιο σύντομο ραντεβού που βρήκε, στις… 18 Αυγούστου! «Αν περιμένω μέχρι τότε», σκέφτηκε, «με βλέπω να τα πίνουμε παρέα με τον Άγιο Πέτρο». Απεγνωσμένος μαρτύρησε στον Κουζάλη τα βάσανά του και εκείνος, επειδή είχε πρόσφατα ένα επίσης φοβιτσιάρικο περιστατικό με δερματικά και ιλίγγους, του θύμισε πως βρήκε σωτηρία στον ομοιοπαθητικό τους γιατρό στη Λευκωσία. Αυτούς τους ομοιοπαθητικούς τεί

Η μαμά μου δεν οδηγούσε ποτέ εκτός πόλης. Αυτό ήταν το αυστηρό προνόμιο του προστατευτικού μπαμπά. Εκείνη τη Δευτέρα όμως, θα έπαιρνε αναγκαστικά το… υπεραστικό της βάπτισμα, αφού ο πατέρας μου εργαζόταν και στις 10 η ώρα έπρεπε να βρεθούμε στη Λευκωσία για να συναντήσουμε το λεωφορείο, που θα έπαιρνε την αδελφή μου και άλλα παιδιά σε μια κατασκήνωση στον Πεδουλά. Ήταν γύρω στις 7:30 π.μ., όταν ξεκινήσαμε με το «κατσαριδάκι» μας το EB317, από τη Λεμεσό. Μπροστά η μαμά, συνοδηγός η αδελφή μου η Ειρήνη και στο πίσω κάθισμα εγώ, ο 5χρονος Κωστάκης. Αν και είχαμε μια ψιλο-αγωνία για το οδήγημα της μαμάς, σύντομα την ξεπεράσαμε, αφού μια χαρά τα κατάφερνε και έτσι αρχίσαμε τα αστεία και τα αναμενόμενα αδελφικά πειράγματα σαν τη γάτα με το ποντίκι. Δεν έμελλε να κρατήσουν για πολύ οι φωνές μας όμως, αφού λίγο πριν φτάσουμε, μια περίεργη αναστάτωση στον υπεραστικό, έσβησε το χαμόγελο ολονών μας. Τα μπροστινά αυτοκίνητα με απότομους ελιγμούς άρχισαν να κάνουν επαναστροφή. Κορνάροντας οι οδηγο