ΟΙ ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ Κώστας Κακογιάννης

 Ξύπνησα στις 5:30 ώστε μέχρι τις 6 να ξεκινήσω την…Λεμεσιανή ποδηλασία μου.

Περνώντας μέσα από τους παλιούς Τουρκομαχαλάδες που πλέον τείνουν να γίνουν αραβικοί και μέσα-μέσα Ρουμάνικοι, έφτασα κατά τις 6:20 στην παραλία. Το ότι λατρεύω το… πρωινό κοινό που συναντώ εκεί σας το είπα πολλές φορές. Οι ηλικίες τις καθημερινές συνήθως συνταξιούχοι που αυτή την περίοδο λύνουν το Ουκρανικό ζήτημα αλλά και σούπερ αθλητικοί τύποι λάτρεις της φύσης που πριν τη δουλειά παν για προσκύνημα στα γαλανά νερά της γενέτειρας μου.

ο Κώστας Κακογιάννης με την μητέρα του Ελένη

Οι γοργόνες της Λεμεσού

Πέρασα την επίχωση - το χώρο που παλιά όλοι έβριζαν ότι εξαφάνισε το παραλιακό μέτωπο και που τώρα όλοι υμνούν μιας και μεταμορφώθηκε σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης (και της Μεσογείου θα έλεγα). Έφτασα στο στέκι μου, το Θαλασσάκι όμως προχώρησα γιατί πριν βρεχτώ είπα να συνεχίσω μέχρι το τέρμα του ποδηλατόδρομου για να καλύψω τα 15 χιλιόμετρα της μέρας, έτσι για να νιώσω και εγώ τσας αθλητικός, αφού στο νερό απλά πλατσουρίζω και σκαρφίζω μελωδίες. Καθ’ οδόν κάτι γοργόνες μέσα στη θάλασσα άρχισαν να φωνάζουν: «Κώστα, Κώστα….»

Γυρίζω αλλά που να τις αναγνωρίσω. Οι κοπελιές μας, σχεδόν όλες, φορούσαν από ένα ψάθινο καπέλο και έναν σφουγγάρινο χρωματιστό τροχό στη μέση.

Τότε μια από αυτές βγήκε έξω να με χαιρετήσει

Ποιά άραγε;

Τελικά έμεινα στα 8 χιλιόμετρα αφού πάρκαρα και βούτηξα μαζί τους. Η δε Ελενίτσα να φουσκώνει με περηφάνια από τα όμορφα που της λέγαν οι φίλες της για τον γιο της.