Η πρώτη έξοδος για θέατρο συνοδευόταν και με την πρώτη έξοδο σε εστιατόριο μετά από μήνες. Η παράσταση θα άρχιζε στις 8:30, έτσι σε μια προσπάθεια να εφαρμόσουμε τη μόδα της «διαλειμματικής νηστείας» και να μην φάμε αργά, σκεφτήκαμε να δειπνήσουμε κατά τις 6 σαν τους Αμερικάνους (ή «με τις όρνιθες», αν προτιμάτε τον όρο στα κυπριακά). Επειδή έβρεχε, η μόνη μας επιλογή κοντά στο θέατρο ήταν γνωστή αμερικάνικη αλυσίδα - «γκουρμέ φαστφουντάδικο» θα το ονόμαζα. Ο διάκοσμος συμπαθητικός, αλλά η ζάρα-ζούρου μουσική, που με την απουσία μελωδίας θυμίζει λες και ακούς το ίδιο κομμάτι στο repeat, μας οδήγησε στη στεγασμένη αυλή του εστιατορίου, αφού ήταν λιγότερο ενοχλητική. Στο μενού η μόνη χορτοφαγική επιλογή, εκτός από τη στάνταρ σαλάτα με κινόα (ναι, με αυτό αναγιωθήκαμε εδώ στην Κύπρο...) ένα vegan μπέργκερ σερβιρισμένο είτε με… κινόα είτε με τσιπς. Φυσικά διαλέξαμε το δεύτερο, μιας και πεινούσαμε. Το καταβροχθίσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, διότι η ενοχλητική μουσική δεν ...