ΝΑΙ ΡΕ, ΛΟΥΒΙ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΜΕ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ

Η πρώτη έξοδος για θέατρο συνοδευόταν και με την πρώτη έξοδο σε εστιατόριο μετά από μήνες. Η παράσταση θα άρχιζε στις 8:30, έτσι σε μια προσπάθεια να εφαρμόσουμε τη μόδα της «διαλειμματικής νηστείας» και να μην φάμε αργά, σκεφτήκαμε να δειπνήσουμε κατά τις 6 σαν τους Αμερικάνους (ή «με τις όρνιθες», αν προτιμάτε τον όρο στα κυπριακά).

Επειδή έβρεχε, η μόνη μας επιλογή κοντά στο θέατρο ήταν γνωστή αμερικάνικη αλυσίδα - «γκουρμέ φαστφουντάδικο» θα το ονόμαζα.

Ο διάκοσμος συμπαθητικός, αλλά η ζάρα-ζούρου μουσική, που με την απουσία μελωδίας θυμίζει λες και ακούς το ίδιο κομμάτι στο repeat, μας οδήγησε στη στεγασμένη αυλή του εστιατορίου, αφού ήταν λιγότερο ενοχλητική. 

Στο μενού η μόνη χορτοφαγική επιλογή, εκτός από τη στάνταρ σαλάτα με κινόα (ναι, με αυτό αναγιωθήκαμε εδώ στην Κύπρο...) ένα vegan μπέργκερ σερβιρισμένο είτε με… κινόα είτε με τσιπς.

Φυσικά διαλέξαμε το δεύτερο, μιας και πεινούσαμε. Το καταβροχθίσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, διότι η ενοχλητική μουσική δεν μας έδινε το περιθώριο της χαλάρωσης (πιστεύκω ότι το κάμνουν σκόπιμα για να τους αδειάζουμε την γωνιά όσο το συντομότερο). 

Ο λογαριασμός για τα δύο μπέργκερ και ένα μπουκάλι νερό στα 33 ευρώ!

Σήμερα το μεσημέρι για να πάρουμε το αίμα μας πίσω, ο Πάμπος θυμήθηκε τη «Στοά του Δημήτρη» κοντά στην αγορά του Αγίου Αντωνίου. Η τελευταία φορά που την επισκέφθηκα, ήταν το 1998 που μας επήρεν το ΡΙΚ, όλην την ομάδα της Γιουροβίζιον μετά από πρόβα.

Εν μπορείτε να φανταστείτε πόσην χαράν έκαμα, που στο μενού, εκτός που τα αναμενόμενα κυπριακής ταβέρνας, είχεν λουβί* (κυπριακό) με τα λάχανα, φασόλια ξηκούννια, φασολάκι, πουρκούρι και άλλα τόσα μαγειρευτά σαν τζείνα της γιαγιάς μου.

Εγώ επαράγγειλα το λουβίν τζαι ο Πάμπος τη μαρίδα τζαι μια σαλάτα. Σε λιγότερο που 5 λεπτά γέμισε το τραπέζι με μπόλικο ταχίνι, τραγανά ξιδάτα, σαρδέλες, ένα καλάθι με μπόλικο κυπριακό ψωμί, φρέσκα κρεμμυδάκια, ραπανάκια, ένα μπουκάλι αγνό ελαιόλαδο, 2 λεμόνια σε πιάτο, μια μεγάλη σαλάτα και το νερό μας. 

-«Μα δεν παραγγείλαμε ορεκτικά», είπαμε

-«Έρχονται δωρεάν με τη σαλάτα», απάντησαν.

Ήντα το χάρηκα που έκαμνα βουττί με το ψουμίν μες στο λαδολέμονο των λουβιών και του κρεμμυδιού! Ευτυχώς εν ήταν η Ελενίτσα παρούσα να μου κάμει παρατήρηση που έτρωα με τα χέρια μου. 

Η δε μαρίδα του Πάμπου, καμία σχέση με το τι περίμενε. Τεράστια, τραγανή και μπόλικη, συνοδευόμενη με σπιτίσια τσιπς, ρύζι και λαχανικά.

Αφού χόρτασα εορταστικά, κατευθύνθηκα στην τουαλέτα για να πλυθώ. Καθ’ οδόν πρόσεξα στο τζάμι μια αφίσα με την εξής λεζάντα: «Κυπριακόν Sushi». Από κάτω μια φωτογραφία με κουπέπια! (ντολμαδάκια)

Επέστρεψα.

-«Τον λογαριασμό, παρακαλώ». 

-«20 ευρώ».

Με τον λογαριασμό, δώρο ένα πιατάκι με γλυκά του κουταλιού και παγωτό!

Αυτή είναι η κυπριακή φιλοξενία που χάσαμε.

Ναι ρε, εβαρέθηκα τζαι τα ψευτογκουρμέ σας τζαι τα κινόα σας!

Επιστροφή στην παράδοση!

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1: Για τους φίλους μας τους Ελλαδίτες, το λουβί το κυπριακό αν και μοιάζει με τα φασόλια τα μαυρομάτικα του εξωτερικού, καμία σχέση. Είναι πολύ πιο σαρκώδες με πλούσια γεύση, ενώ το μέγεθός του σχεδόν το διπλάσιο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Ο Κωστάκης ΔΕΝ είναι ινφλουένσερ και άρα δεν διαφημίζει ποτέ του προϊόντα, εστιατόρια και εταιρείες. Απλά προβάλλει ό,τι του φατσάρει τίμιο και καλό!

Κώστας Κακογιάννης

https://www.facebook.com/c.cacoyannis

https://www.instagram.com/cacoyannis

https://www.tiktok.com/@cacoyannis 

https://www.youtube.com/parakentro

https://cacoyannis.blogspot.com 

https://linktr.ee/cacoyannis