Ο Ρόκκος, ο βράχος του Δράκοντα, τα τραπέζια και η Λιν

- Μαΐου 31, 2022

Ο Στέλιος Ρόκκος κατασκευάζει τα μοναδικά ξύλινα έπιπλα του.

Χτες είπαμε να ξεκινήσουμε περπάτημα από νωρίς για να μην κουβαλάμε το δείπνο μαζί μας. Έτσι γύρω στις 4 αποχαιρετήσαμε το Παράκεντρο με προορισμό τον «Βράχο του Δράκοντα». Ζέστη πολλή, αλλά μας παρηγορούσε το γεγονός ότι οι Φινλανδοί πληρώνουν για να δρώσουν στις σάουνες, ενώ εμείς βρεχόμασταν και αποβάλλαμε τις τοξίνες… δωρεάν. Στα τρία χιλιόμετρα φτάσαμε. Κοντοσταθήκαμε για λίγο στο σιος για να θαυμάσουμε τον επιβλητικό βράχο. «Γοτ α μπιούτιφουλ ΡΟΚ», αναφώνησα με προφορά Downton Abbey και κτυπά το κινητό. Ο Στέλιος ΡΟΚκος! Σημαδιακό!

Ο Βράχος του Δράκοντα στη Λεμύθου

Πριν καν απαντήσω, πέρασε από μπροστά μου φλασιά η γκάφα μου μαζί του. Δεν ξέρω αν θυμάστε που με προσκάλεσε πέρσι στη συναυλία του να γνωριστούμε και εγώ, αφού μιλήσαμε, αναχώρησα το διάλειμμα για Λεμύθου. Την επομένη έμαθα ότι, αφού είχε πει τα καλύτερα για τον Κωστάκη στις 2,500 των παρευρισκομένων, τον φώναξε στη σκηνή. Τι κι αν τον κάλεσε μια και δυο και τρεις, ο Κωστάκης μας άφαντος! Μετά από αυτό λοιπόν θεώρησα ότι ο άνθρωπος δεν θα ήθελε να με ξαναδεί μπροστά του. Φοράω λοιπόν την πιο ενθουσιώδη φωνή μου και απαντώ: «Μα τι υπέροχη έκπληξη, Στέλιο μου!» -Κώστα μου, πάω στον Πρόδρομο και σε λίγο περνώ από το χωριό σου, τι λες να βρεθούμε; -Μα πότε, πώς; Δυστυχώς τώρα «περπατώ μες στο δάσος» και δεν θα βρίσκομαι σπίτι πριν τις 7. Να σε καλέσω μόλις επιστρέψω; «Ο λύκος δεν είναι εκεί;», είπε αστειευόμενος, συμπληρώνοντας ότι θα περίμενε με χαρά το τηλεφώνημα και τη συνάντησή μας. Τι μάλαμα άνθρωπος, σκέφτηκα. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που εύχεσαι να είχες σκουπίσει τα σκονισμένα εδώ και βδομάδες τραπέζια στην αυλή, τις κουτσουλιές από τα νεόφερτα χελιδόνια στη βεράντα και να μην είχε αποδεκατίσει όλα τα γλυκά από το ψυγείο ο… Ξενάκης. Όσο είχαμε τη Lin, το κορίτσι από το Βιετνάμ που μας καθάριζε μια φορά τη βδομάδα, ήταν όλα ρολόι. Από το Πάσχα όμως που έφυγε για να παντρέψει την κόρη της, πού να προλάβουμε δυο μαντράχαλοι 4 ορόφους; (Η Λιν είναι ακόμα ένα άτομο που θαυμάζω και για το οποίο θα αναφερθώ σε μελλοντικό ποστ)

Ο Κώστας, ο Πάμπος και η Λιν από το Βιετνάμ

Με βήμα γοργότατο βάλαμε μπρος για να επιστρέψουμε. Ευτυχώς πριν αγγίξει το 7 ο δείκτης, τα μπλε τραπεζάκια όπως και το πάτωμα τα κάναμε λαμπίκο. Μέχρι και τις αραχνούλες από το παράθυρο του σαλονιού τις εξαφανίσαμε. Έκανα το μπάνιο μου και τον κάλεσα: -«Επέστρεψα, να έρθω να σε φέρω στο Παράκεντρο ή να σου στείλω συντεταγμένες;» -«Μα δεν μπορώ να φύγω από εδώ, Κώστα μου, να έρθεις εδώ στον Πρόδρομο να σε δούμε». Ο λόγος της μονοήμερης επίσκεψής του στην Κύπρο ήταν για να συναρμολογήσει τα έπιπλα που έφτιαξε ο ίδιος για τον οικογενειακό του φίλο τον κ. Χ*, που έχει εξοχικό στον Πρόδρομο. Όταν έφτασα, το καινούργιο 3μετρο τραπέζι φτιαγμένο από τα χέρια του μεγάλου καλλιτέχνη ήταν ήδη στρωμένο με τις λιχουδιές της υπέροχης οικοδέσποινας. Αφού αγκαλιαστήκαμε και είπαμε τα νέα μας, μου σύστησε τα αριστουργήματά του. Δυο τραπέζια και έξι πολυθρόνες που έφτιαξε με τα δυο του χέρια, από καρυδιά, ιρόκο και δρυ. Πανέμορφα και λιτά, εμπνευσμένα από τη φιλοσοφία, την αισθητική και τις τεχνικές συναρμολόγησης της Ιαπωνίας, με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Πάντως ξύλο με τέτοια μεταξένια υφή δεν ξαναχάιδεψαν τα δάκτυλά μου. Κάτσαμε όλη η παρέα στο τραπέζι. Μετά τα τυπικά η συζήτηση επικεντρώθηκε στην ελληνική και κυπριακή σύγχρονη ιστορία. Και εκεί είναι που εκτιμάς και μετράς τις αξίες και το βάθος των ανθρώπων. Από το στόμα του τζέντλεμαν και φιλάνθρωπου οικοδεσπότη που έζησε στο πετσί του το ’74, έμαθα πράγματα για την προδομένη ιστορία μας που δεν ήξερα. Ο Στέλιος, γνώστης κι αυτός της ιστορίας, μας ενημέρωσε για τα ανάλογα απίστευτα που συνέβηκαν και συμβαίνουν στον ελλαδικό χώρο. Η βραδιά έκλεισε με τον κ. Ρόκκο να βάζει στο κινητό του το τραγούδι μας «Δεν παίρνω ανάσα», λέγοντάς μας πόσο πολύ θαυμάζει τη μικρή Γεωργία.

Το λοιπόν, Ρόκκο μου, μετά και το ψεσινό δηλώνω θαυμαστής, όχι μόνο για το απίστευτο ταλέντο σου τόσο σαν δημιουργός, ερμηνευτής και επιπλοποιός, αλλά και για την ανθρωπιά και την ταπεινότητα σου. Το τελευταίο σου χάρισμα, να ξέρεις, είναι και το κλειδί που με ξεκλειδώνει. -------------- * Σκόπιμα δεν αναφέρω το όνομα, διότι δεν πήρα την έγκριση να το χρησιμοποιήσω

Πιο κάτω η παρτιτούρα για το "ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ ΑΝΑΣΑ"